Subsidie van bijna 1 miljoen voor UMCG tegen psychische problemen onder Groningse jongeren

Met de subsidie gaat het UMCG samen met diverse partners een netwerk opzetten. Hierin kunnen partijen van elkaar leren op het gebied van het voorkomen van psychische problemen. Met een gezamenlijke aanpak kunnen psychische problemen eerder en beter worden gesignaleerd en kan men vroeger ingrijpen. Dit netwerk gaat het fundament worden van een programma van 10 jaar. Binnen tien jaar moet het aantal inwoners met psychische klachten met 10 procent verminderd zijn. 

“Het aantal mensen met psychische aandoeningen in Nederland is al decennia stabiel. De laatste jaren neemt het onder jongeren zelfs iets toe. Daarom is 10 procent te beschouwen als een forse reductie”, meent projectleider Frederike Jörg. “Daarom is het zo mooi dat hier zorg- en welzijnsaanbieders, scholen, sportverenigingen, werkgevers, gemeenten, provincies, de GGD, centra voor jeugd en gezin en nog meer partijen meedoen”, zegt zij. 

Verder vereist preventie een lange adem en is gekozen voor een investering van ten minste tien jaar. “Wanneer we nu investeren in jongeren en zorgen dat een nieuwe generatie gezonder en met meer kansen opgroeit, plukken we daar over 10-15 jaar de vruchten van”, zegt Jörg.

In Groningen is de ziektelast vanwege psychische problemen hoog; de vraag naar gespecialiseerde zorg is groot en de GGZ barst uit haar voegen. Dat geldt vooral voor de jeugdzorg. In Groningse gemeenten als Veendam en Oldambt wordt hier fors meer gebruik van gemaakt dan het landelijk gemiddelde. In andere Groningse gemeenten komt daar de continue dreiging van nieuwe aardbevingen en aardbevingsschade nog bij. 

Onzekerheid rond de versteviging van woningen en compensatie van schade versterken de gevoelens van angst en somberheid. De meeste psychische aandoeningen ontstaan voor het 25e levensjaar, een periode waarin mensen hun opleiding afronden, de eerste stappen zetten op de arbeidsmarkt, langdurige relaties aangaan en een gezin stichten. Door psychische problemen lukt dit veel minder goed, met levenslange gevolgen voor de arbeidsproductiviteit, maatschappelijke participatie en het sociaal netwerk.