In Ích Habe Den Dreigroschenblues’ draaite het om twee rasartiesten afkomstig uit een totaal andere wereld, die thuis zijn in verschillende genres. Onder begeleiding van een vierkoppige band nemen ze de bezoekers mee naar de jaren ‘20. De wereld van Berlijnse peeskamertjes, vaudeville en circusmuziek, met de geur van schnapps en sigaren op de achtergrond. De songs van Brecht en Weill zijn als kleine filmpjes, ieder met een eigen verhaal en personage. Het zijn songs om in te wonen.
De blues is de drijfveer. De hoer die achtergelaten is ‘In that shabby town’, het erotische, opzwepende tangoduet tussen pooier en zijn meisje, de ‘Surabaya Johnny blues’, en het afwasmeisje Seeräuberjenny. Ratzke en McFadden springen van rol tot rol, brengen ons de rock-’n -roll van de jaren ’20, bij schemerlicht. Het éne moment zingen zij smachtend een jazzy ballade (denk Tom Waits on acid), minuten later switchen ze moeiteloos naar een swingende mars in het Frans, Duits of Engels om te eindigen met een bravoure-aria.
Toen wereldsopraan Claron McFadden in de show van Sven Ratzke het nummer Summertime gezongen had, volgde er een gigantische, staande ovatie in het DeLaMar theater. Normaal gesproken staat McFadden op de wereldpodia, van Carnegie Hall tot Covent Garden. Nu stond ze in Ratzke’s Late Night show in het DeLaMar theater in Amsterdam. Een gemeenschappelijke voorliefde voor het verleggen van grenzen, bracht McFadden en Ratzke ertoe om samen het podium te betreden met een eigen show.
De keuze voor de muziek van Kurt Weill lag voor de hand: muzikaal en theatraal, met invloeden uit de jazz en de blues en bol van ironie en stijlbreuk.
De band is al even veelzijdig als de twee zangers met de muzikale duizendpoot Fay Lovsky, de virtuoze jazzpianist en arrangeur Charly Zastrau, de bassist Florian Freidrich en internationaal bekroonde percussioniste Tatiana Koleva. Regiecoach is Dirk Groeneveld (o.a. Orkater)
