Bij een hoge waterstand kan het voorkomen dat er, door de hoge druk, aan de voet van een dijk water (kwel) doorsijpelt. Wanneer dit water zandkorrels meevoert, ontstaat er een buisvormige doorgang (pipe) onder de dijk die steeds verder groeit en zo de stabiliteit van de waterkering in gevaar brengt. De dijk kan hierdoor verzwakken en in het ergste geval mogelijk bezwijken.
De proeven vinden plaats in een vak van 4 m diep, 40 m lang en 25 m breed. In het vak bevindt zich, haaks op de lengte, een dijk met aan de ene zijde hoogwater (ruim 2,5 m) en aan de andere zijde laagwater (0,1 m). De vooraf geïnstalleerde meetapparatuur registreert onder meer geluid, temperatuur, waterspanning en de vervorming van de dijk. Daarnaast leggen warmtegevoelige camera’s het pipingproces vast. De proef is uniek: het is voor het eerst dat op deze schaal het mechanisme in een gecontroleerde omgeving wordt nagebootst en gemonitord. Voor het eerst is ook het verband aangetoond tussen het optreden van piping en het daadwerkelijk bezwijken van een dijk. Dit is de vierde en laatste van de serie proeven.
