Ook van twee toeschouwers werden de alpha en theta golven gemeten.
Bij de uitvoering van Mozart was goed te zien hoe de ene toeschouwer vooral de cadans van de muziek volgde, terwijl de andere toeschouwer vooral reageerde op de wendingen van de klarinet. Duidelijk werd dat er een grote mate van interactie was tussen de muziek en de toeschouwers.
Ook bij de metingen van de celliste kwam zoals verwacht een grote mate van concentratie naar voren, die toenam tijdens het concert. Regelmatig stegen de waarden van hersenactiviteit boven een grenswaarde van 40%, uit, wat duidt op een hoge mate van concentratie.
De uitvoering van het kwintet was vooral in het tweede deel erg mooi. Door de ambiance en de onrust af en toe, moesten de musici er duidelijk in komen. Hoewel de entree van de Bernoulliborg een mooie akoestiek heeft, moesten de musici wennen aan de omgeving. Verder was het een prachtige uitvoering.
Datzelfde gold voor het deel na de pauze, waarin Joost soleerde met de Sequenzia 9a van Berio. Een modern stuk, waarin Joost liet horen welke geluiden er allemaal uit een klarinet kunnen komen.
Uit de eerste analyse van het EEG van Joost komt ook naar voren dat hij bij Berio veel meer met deze muziek bezig is dan met Mozart. De thèta-activiteit was hoger in het stuk van Berio dan in het stuk van Mozart.
Opvallend genoeg had deze muziek bij de toeschouwers veel minder effect. Er was nauwelijks een respons te zien tussen de hersenactiviteit en de muziek, terwijl die bij Mozart heel duidelijk was.
Alles bij elkaar kan gesproken worden van een geslaagde demonstratie. Mozart heeft veel meer effect op de toeschouwers dan Berio.
Bovendien was het doel te laten zien dat natuurwetenschap vooral leuk is, en ook dat is goed gelukt. Meer dan 100 toeschouwers, waaronder veel (klein)kinderen met (groot)ouders, waren tevreden.
