De belangstelling voor de jaarlijkse ceremonie op het Martinikerkhof was zeer groot. Mogelijk was dat ook te danken aan het feit dat deze voor het eerst weer kon worden gehouden sinds de conorona-pandemie, maar waarschijnlijk kwamen er ook veel mensen uit bezorgdheid om de ontwikkelingen in Oekraïne, en vanwege het feit dat net als in de Tweede Wereldoorlog een tiran in een groot land zo maar kan besluiten een kleiner land aan te vallen.
“Terwijl wij hier de slachtoffers van het oorlogsgeweld herdenken vallen er tweeduizend kilometer verderop opnieuw slachtoffers. Is een groot leger een land binnengevallen en worden mensen begraven onder het puin van hun eigen verwoeste huizen. Er gebeuren wreedheden die te gruwelijk zijn. Het maakt ons pijnlijk bewust dat de vrijheid die wij vanzelfsprekend zijn gaan vinden helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Twee generaties lang hebben we in een Europa geleefd zonder oorlogen tussen landen. Die vrede is nu voorbij", aldus de Commissaris.
“We kunnen denken dat het niet onze oorlog is. Veel mensen zeggen dat dit Poetin’s oorlog is. En het is waar, Poetin begon deze slachting. Maar kijk om u heen. We zien mannen en jongens onder de vijftig jaar die hier staan. In Oekraïne hadden zij nu aan het front gestaan. Granaten raken niet alleen soldaten, maar ook huizen, scholen en ziekenhuizen. Deze oorlog raakt ons ook. Niet alleen omdat de kosten stijgen, of we te maken krijgen met een recessie of omdat de gaskraan verder dicht gaat. Deze oorlog raakt ons omdat er veel voor ons op het spel staat. Vrijheid spreekt nooit vanzelf, vrijheid vraagt offers. De tirannie verdrijven is een opdracht voor ons allemaal.”
Op de Grote Markt stonden overigens ook enkele tientallen vluchtelingen uit Oekraïne die zwijgend bordjes omhoog hielden waarmee ze opriepen om ze snel mogelijk te stoppen met het kopen van olie en gas in Rusland.
