De 69-jarige ’t Hart begon veertig jaar geleden met het opvangen van zeehonden. Ze blijft wel betrokken als ambassadeur en vrijwilliger voor de zeehondencrèche.
’t Hart legt na 16 september, als ze 70 wordt, officieel haar functie als directeur neer. Ze laat weten dat ze het na veertig jaar wel ,,welletjes” vindt. ,,Straks eindig ik nog als een soort Kaddafi, compleet met zonnebril, zittend op de dijk”, lacht ze. Wie haar gaat opvolgen, is nog niet bekend.
In de loop der jaren werd ’t Hart bekend als ‘zeehondenmoeder’. Een naam die haar op het lijf geschreven lijkt. Veertig jaar lang, sinds de oprichting van de Zeehondencrèche in Pieterburen, zette de in Farsum geboren ’t Hart zich in voor zeehonden en ving ze naar schatting zo’n 5000 zieke of verzwakte dieren op.
’t Hart begon de crèche in 1971, in haar achtertuin. Dat was vooral uit praktisch oogpunt omdat ze op die manier de opvang van zeehonden kon combineren met de zorg voor haar destijds 4-jarige zoontje.
In de jaren die volgden groeide de crèche uit tot een, zoals ’t Hart het noemt, ,,waar zeehondenziekenhuis”, compleet met laboratorium, apotheek en onderzoeksapparatuur. Sinds de jaren tachtig neemt ook wetenschappelijk onderzoek een belangrijke plaats in binnen de crèche, die sinds 2006 officieel de naam van de oprichtster draagt.
Ook al is ’t Hart na 16 september niet langer directeur, ze zal altijd nauw betrokken blijven bij de crèche en de zeehonden, bezweert ze. ,,De zeehonden hoeven geen dag zonder mij. Ik ben veertig jaar geleden begonnen als vrijwilliger en zo eindig ik ook weer.”
