‘De plannen die het Rijk heeft met de sociale zekerheid betekenen dat er hard en pijnlijk gesneden moet worden in het systeem van gesubsidieerde arbeid zoals dat vorm heeft gekregen in Groningen. Op basis van het regeerakkoord is becijferd dat het geld dat de gemeente krijgt voor gesubsidieerde arbeid en voor activiteiten om mensen naar werk te begeleiden terug gaat van 41,6 miljoen in 2011 naar 13 miljoen in 2015. Die klap kan de gemeente onmogelijk zelf opvangen.’
”De SP beseft dat ingrijpende en pijnlijke maatregelen nodig zijn als de kabinetsvoornemen omgezet worden in vastgesteld beleid. Als dat gebeurt, zullen wij niet weglopen voor onze verantwoordelijkheid als collegepartij in Groningen.
Tot er op landelijk niveau onherroepelijke besluiten zijn genomen moet echter alles in werk gesteld worden om die besluiten minder funest te laten zijn. En als pijnlijke maatregelen toch nodig zijn, moet uiterst zorgvuldig omgesprongen worden met de mensen met een vaste gesubsidieerde baan.
Tegenover deze mensen heeft de gemeente een grote verantwoordelijkheid. Op basis van deze visie heeft de SP-fractie in vijf punten samengevat wat er volgens haar moet gebeuren.
1 In de bres tegen landelijke bezuinigingsvoorstellen
De aanname dat Groningen een heel groot deel van het budget voor re-integratie en gesubsidieerde arbeid moet inleveren, is gebaseerd op de afspraken in het regeerakkoord. Concrete plannen voor de toekomst van de sociale zekerheid heeft het kabinet nog niet gepresenteerd: momenteel wordt er overlegd tussen Rijk en gemeenten. Groningen moet alle mogelijkheden aangrijpen om de uiteindelijke beslissingen minder negatief te laten uitvallen. Dat betekent dat het college voorop moet lopen in de protesten. Massaal naar Den Haag als daar het debat in de Tweede Kamer plaatsvindt. Laat de gemeente maar bussen huren en samen met mensen met een gesubsidieerde baan, instellingen, werkzoekenden en iedereen die
solidair is gaan protesteren.
2 Werkgevers intensief benaderen in een grote, wervende campagne
Het college moet een grote campagne starten om zoveel mogelijk mensen die nu een gesubsidieerde baan hebben, aan regulier werk te helpen. Laat het hele college, met de burgemeester voorop, een dringend beroep doen op het Groningse bedrijfsleven om mensen die hun baan dreigen te verliezen aan ander werk te helpen.
Daarvoor is nog enkele jaren tijd: pas in 2015 zijn de Rijksbezuinigingen helemaal doorgevoerd. De gemeente moet starten met een Groningse banentop en een aantal aansprekende ambassadeurs benoemen die zich er hard voor maken. Daarbij moeten ook de consulenten van de sociale dienst zich inzetten. De gemeente moet om het doel te bereiken loonkostensubsidies inzetten en waar nodig begeleiding op de werkplek regelen. En vooral duidelijk maken dat het een probleem van de hele Groningse samenleving is en laten zien dat we dat probleem samen kunnen oplossen.
3 Perspectief op betaald werk bieden aan de ‘blijvers’ die geen reguliere baan vinden
Voor de mensen die al meerdere jaren in een vaste gesubsidieerde baan werken moet de gemeenten perspectief scheppen op behoud van betaald werk. Voor een belangrijk deel zal dat regulier werk kunnen en moeten zijn (door het ‘witten’ van gesubsidieerde banen en de uitvoering van de campagne om werkgevers in te schakelen), maar in een (hopelijk beperkt) aantal gevallen zal hiervoor wellicht gesubsidieerd werk nodig blijven. Voorkomen moet worden dat mensen die nu al
jaren een gesubsidieerde baan hebben en die als ‘blijver’ zijn gediagnosticeerd (dat wil zeggen dat ze weinig kans hebben op de arbeidsmarkt) zonder perspectief thuis komen te zitten. In een sociale gemeente kunnen we dat niet laten gebeuren.’
4 Gevolgen voor Groningse samenleving in beeld brengen
”De komende maanden moet heel goed gekeken worden wat het wegvallen van gesubsidieerde medewerkers betekent voor belangrijke taken voor de Groningse samenleving. Er moet gekeken worden welke taken écht met betaalde medewerkers door moeten gaan. De financiële consequenties daarvan moeten in beeld worden gebracht en bij en bij de komende gemeentebegrotingen moet gekeken worden of en hoe daarvoor buiten het participatiebudget financiële ruimte voor gevonden kan worden.’
5 Extra uitkeringslasten in de discussie betrekken
Het college moet een schatting maken van wat er de extra uitkeringslasten zijn die voortvloeien uit het het schrappen van gesubsidieerde banen en dat ook meenemen in de berekening op basis waarvan de uiteindelijke besluiten genomen worden. Daarmee kan een deel van de kosten betaald worden om een beperkt aantal mensen gesubsidieerd aan het werk te houden.’
