Sterker nog, enkele jonge vrouwen die vanwege hun werk nu ook al een prik mochten halen, maakten er voor zichzelf maar het beste van. Ze hadden een Groningse kennisquiz en vroegen oudere Groningers wat de uitdrukking: “Du bist deur de mous loop’n” betekent. Of zoiets, In elk geval iets met mous, waarvan ik dan weer wist dat het boerenkool was.
De zon scheen, en het leek alsof het honderd jaar geleden was dat ik in Groningen zó'n blauwe hemel met zo’n stralende zon had gezien. Eindelijk weer wat vitamine d.
Een buurman knoopte een gesprek aan met enkele lotgenoten, wachtend in de rij. Er ontspon zich een boeiend gesprek. Langzaam schuifelden we naar voren.
Tijdens het wachten was er één man die wat verontwaardigd was over de lange rij. “Wat kunnen ze toch slecht organiseren!”, bromde hij op hoge toon. Bij de ingang aangekomen bleek hij zich in de afspraak te hebben vergist, en dat hij pas morgen aan de beurt was. Hij mocht verder lopen.
En zo gingen twee interessante uren voorbij. Mannen in gele hesjes maakten onderling kleine grapjes en regelden het verkeer.
Het prikken zelf stelde niks voor, en mijn formulieren bleken in orde. In mijn administratie doe ik ook nog wel eens iets goed.
Opgelucht, en in de rustgevender gedachte dat ik nu meer kans heb tegen Omikron, reed ik naar huis. Met dank aan de GGD'ers en vrijwilligers, die misschien ook wat kortere rijen hadden verwacht, maar die er allen individueel het beste van maakten.
Het deed me goed dat ik tussen redelijke en kalme mensen had gestaan. Die zijn er ook nog in Nederland. Alleen: je hoort ze niet. “Het dúurde even, maar dan héb je ook wat”, vatte een mevrouw die net een prik had gekregen op vrolijke toon de middag samen.
Thuis gekomen bekeek ik een regionale nieuwssite. Boven het verslag de kop: “WACHTTIJD VAN 250 METER VOOR BOOSTERPRIK IN STAD: ‘IK VIND HET SLECHT GEREGELD”.
