‘Let een beetje op elkaar, ik reken op u’. De Minister-President wond er geen doekjes om, gisteravond. Hij vertelde wat we allemaal beginnen te ervaren: de genomen maatregelen zijn ingrijpend en ze vragen veel van ons, gedurende de komende tijd. En toch is ook met al die maatregelen onvermijdelijk dat een groot deel van de Nederlanders ziek wordt. We hopen alleen op een geleidelijke manier ‘groepsimmuniteit’ op te bouwen.
De verspreiding Corona is ongelijk verdeeld in Nederland. Groningen was vorige week de laatste provincie waar nog geen mensen positief waren getest op het virus. Maar dat is slechts een faseverschil. Gisteren waren er tien mensen positief getest. In heel Nederland stond de teller op 1413. De meesten van onskennen op dit moment nog niet persoonlijk mensen die door het virus ziek zijn geworden. Maar we weten dat er elke dag een groter aantal mensen besmet raakt. En we zien slechts een topje van de ijsberg: er zijn veel meer mensen besmet dan blijkt uit de statistieken.
Inmiddels hebben we ook in Nederland de eerste doden te betreuren. We maken ons geen illusies: dat zullen er veel meer worden. Maar we moeten alles doen om te voorkomen teveel mensen tegelijk ziek worden. Want dan kunnen we hen geen goede zorg meer bieden. De hartverscheurende verhalen van verpleegkundigen in Noord-Italië maken duidelijk dat dat ook in landen met een goed georganiseerde zorg een reëel gevaar is. Daarom zijn de maatregelen menens.
Het is onwezenlijk stil op straat geworden. De ochtendspits is verdwenen. Veel mensen houden zich onberispelijk aan de instructies om thuis te blijven en van daaruit te doen wat mogelijk is. Dat is veel. Lessen en colleges zijn digitaal. Zelf vergader ik inmiddels veel telefonisch. En lezen en mailen kon al vanuit huis.
De regering belooft maatregelen, maar daarmee zijn de zorgen niet weg.
Toch ontregelen de maatregelen ons. Het is voor ons allemaal ongemakkelijk om niet gewoon naar je werk te kunnen. Om niet te kunnen sporten of naar een café of restaurant te kunnen. Onze kinderen hoopten dit weekend vurig dat de school zou sluiten. Maar gisteren al werd duidelijk dat dit geen vakantie is. En ook niet leuk. Veel mensen zijn teleurgesteld dat dingen waar ze zich erg op hadden verheugd nu niet doorgaan.
En ook in Groningen maken veel mensen zich zorgen over hun werk. Omdat hun bedrijf rechtstreeks wordt getroffen door de maatregelen die zijn genomen. Of omdat ze afhankelijk zijn van opdrachten die meteen zijn opgedroogd toen de maatregelen werden genomen. Of omdat ze te horen hebben gekregen dat de afhandeling van hun aardbevingsschade voor onbepaalde tijd is uitgesteld. De regering belooft maatregelen, maar daarmee zijn de zorgen niet weg.
Wat ik indrukwekkend vond aan de toespraak van de Minister-President, is hoe hij laat zien dat crisisbestrijding maatwerk is. En dat je met de beste wetenschappelijke inzichten elke dag opnieuw onzekere keuzes moet maken. Het is makkelijk om daarop kritiek te hebben. Maar ik heb groot vertrouwen in de mensen die deze crisis moeten bestrijden. Dat geldt voor de deskundigen op nationaal niveau, maar zeker ook voor het werk van onze Groningse Veiligheidsregio onder leiding van burgemeester Koen Schuiling. Dag in dag uit werken professionals nuchter en slagvaardig aan maatregelen om het besmettingsgevaar te verkleinen. Ik heb groot respect voor de vele mensen die het land in deze tijd draaiende houden. En in het bijzonder de mensen die zorg verlenen in moeilijke omstandigheden.
‘Noaberschap’ zit in onze traditie. En daar kunnen we nu uit putten.
Belangrijk is dit: nog voor de premier het vroeg, waren veel mensen al begonnen een beetje op elkaar te letten. Op hun buren. Op mensen in hun dorp of straat die wel een beetje hulp kunnen gebruiken. ‘Noaberschap’ zit in onze traditie. En daar kunnen we nu uit putten. We kunnen in de komende tijd veel voor elkaar betekenen. De crisis bestrijden we samen. En ik zie gelukkig om me heen dat veel Groningers dat uit zichzelf begrijpen.
