“Je praat met een gelukkig mens”, stelt organisator Eddy Mensink dan ook. “In het begin was het een moeilijke strijd. De voorverkoop kwam nogal traag op gang, maar vooral in de laatste weken hebben we nog heel veel kaarten verkocht. En je kunt het resultaat zien. Zevenduizend bezoekers. En wat een feest!”
Al vanaf het begin is het duidelijk dat het publiek er zin in heeft. Al bij opener Jacques Herbgaan de handjes de lucht in en natuurlijk galmt een volle tent mee met ‘Manuela’. Maar vrijwel elke artiest mag op goede reacties rekenen. Als je maar zorgt voor herkenbare melodieën.
En daar heeft veteraan Lee Towers(1 november viert hij zijn 35-jarig artiestenjubileum met een speciaal optreden in Ahoy) er natuurlijk genoeg van. Het is half negen en een volle tent schreeuwt fanatiek mee met verbroederingshit ‘You’ll never walk alone’. Lee wordt beloond met een oor-ver-do-vend applaus. Na afloop is hij een beetje hees. Hij heeft zijn stem iets geforceerd. “In het begin deed de microfoon het niet goed. Ik dacht dat het aan mij lag en zette er nog een tandje bij. Dan krijg je dat.” Maar verder is hij dik tevreden.
“Het is op de MPF’s altijd feest. Zeg ook maar rustig een feest van herkenning. Want daar komt het publiek voor. En als het gebeurt, dan gebeurt het. Kijk, na vijftig keer Ahoy en een paar volle Kuipen mag ik wel zeggen dat ik iets gewend ben. Maar als je zoals hier merkt dat het goed gaat, dan neemt de euforie het over. Dan gaan me de haren weer rechtovereind staan. Dat blijft een bijzondere belevenis. Als je dat gewoon gaat vinden, is er wat mis met je!”
Award
Als Lucas & Gea hun nieuwe single ‘De zon gaat schijnen’ hebben gezongen en ze hun piratenklassieker ‘Steeds weer huil je’ willen inzetten, legt MPF-presentator Willie Oosterhuis het optreden stil. Hij kondigt Taeke Wouda, DJ bij RADIONL aan. Deze mag Lucas & Gea de RADIONL/MPF Award overhandigen. Deze award is bestemd voor artiesten die het op wat voor manier dan ook hebben verdiend om in het zonnetje te worden gezet. Lucas zit dertig jaar in het vak, Gea 20 en ze hebben nu al 25 singles uitgebracht. Het tweetal is oprecht verrast. Gea springt enthousiast op en neer.
Maar daarna gaat het optreden uiteraard gewoon weer verder. En natuurlijk brult een volle tent mee met ‘Steeds weer huil je’. “Dit hadden we inderdaad niet verwacht”, lachen Lucas & Gea na afloop. Volgens de MPF-mythologie zijn de twee van onschatbare waarde geweest voor de heropleving van het Nederlandstalige lied.
Het idee voor het MPF werd immers geboren na een zeer succesvolle avond in Zaal Dijk in Lemele waar het piratenechtpaar met Jannes optrad. De dancing was destijds, ergens in het begin van de 21-ste eeuw helemaal afgeladen. Lucas & Gea kunnen het zich nog herinneren. “En dat is dus uiteindelijk het MPF geworden. Daar zijn we best een beetje trots op. En ook al bestaat het festival al jaren, het enthousiasme van het publiek wordt er niks minder om. Het blijft kippenvel!”
Die eerder genoemde Jannes belichaamt in zijn eentje alles waar het MPF voor staat: feest, vrolijkheid en laagdrempeligheid met een volks karakter. De charismatische Drent zet in no time de tent volledig op de kop. Tijdens zijn nieuwe single ‘Na na na’ worden er zelfs opnames gemaakt voor de clip. Jannes wordt even kort vergezeld door enkele danseressen en een accordeonist. Daarna is het tijd voor MPF-anthem ‘Adio Amore Adio’. Het wordt cliché, maar het is weer helemaal raak! Vol toewijding zingt het publiek mee. En als Jannes voor zijn afsluiter ‘Mijn naam is Jannes’ ook nog even ‘boeruh, boeruh’ inzet, is het hek helemaal van de dam. De decibellenmeter gaat diep in het rood.
Jampotglazen
Zo rond half elf is het tijd voor meest ongebruikelijke artiest van de avond: Evert Baptist(het typetje van Radio Continu-DJ Wim Drent). Met zijn Zündapp, zijn opabroek en opajas, jampotglazen en alpinopet niet bepaald de archetypische piratenster. Maar zijn optreden is wel weer een voltreffer. Op het podium meldt Evert wel eerst dat ie een klein probleempje heeft. Hij is uit zijn broek gescheurd. Dat is voor Willie Oosterhuisnatuurlijk reden om MPF-lijflied ‘In de blote kont’ in te zetten. Een volle tent host mee.
En dan moet Evert zijn eigen twee liedjes nog zingen. Natuurlijk kroeghit ‘De rekening van ’t café’ en ‘Heya’. Bij dat laatste nummer (een ietwat potsierlijke en schunnige bewerking van ‘En van je hela hela hela holala’) gaan alle handen de lucht in. Springen maar! Op een MPF maakt het niet een zozeer uit of een artiest kan zingen, als het publiek maar kan zingen. “Ik snap het zelf ook niet”, lacht Wim na afloop. “Ongelooflijk. Zevenduizend mensen in de tent en zevenduizend maal twee handjes de lucht in. Ja, ik had echt mijn broek kapot en kwam daar echt pas vlak voor het optreden achter. Vanmiddag had ik ook een optreden, toen ben ik van het podium gesprongen, ik vermoed dat het toen mis is gegaan. Maar ach, dat maakt verder niet uit. Het spul moet frisse lucht hebben!”
Burdyis van tevoren een beetje gespannen. Dat het met zijn Groningse hit ‘Mit mien ogen dicht’ wel goed komt, weet hij ook wel, maar wat zal er gebeuren met ‘Mijn vriend vaarwel’? “Ik heb ervoor gekozen om niet twee feestnummers te zingen”, vertelt hij. “Ik wil ook laten zien dat het bij mij niet alleen maar feesten is. Maar ja, het wordt afwachten hoe het publiek daarop reageert.”
Maar dat gaat dus helemaal naar wens. Hoewel het een redelijk ingetogen lied is, met inderdaad een feestgehalte van nul komma nul, blijft het lied rechtovereind staan. Overal deinen mensen mee. Het wordt cliché, maar ‘Mit mien ogen dicht’ verandert de tent in een kolkende massa. Burdy ziet dat het goed is. Als hij zijn lied heeft afgesloten zet hij het Gronings volkslied is. En weer brult een volle tent uit volle borst mee. “Ik zat van tevoren echt bomvol spanning”, vertelt hij na afloop.
Het MPF is zo’n groot spektakel, er zijn zoveel mensen en zoveel verwachtingen. Iedereen wil knallen. Ik ook natuurlijk. En als je dan ziet dat de hele tent gek wordt bij jouw liedjes, dan is dat geweldig. Eén deinende massa, wat wil je nog meer. Ik ga met een zeer tevreden gevoel naar huis!”
Nick & Simonkrijgen de eer om het festival af te sluiten. En dat doet het tweetal met verve. Mooie meisjes kruipen op de schouders van hun vrienden om het duo zo goed mogelijk te kunnen zien. En meezingen maar. Voor een allerlaatste keer… Dat laatste beetje energie kan er blijkbaar ook nog wel uit…
