Als jonge jongen droomde René Hummel er al van om later slager te worden. Een stage bracht hem op de slagersafdeling van een supermarkt en hij wist meteen: dit wil ik. Hij meldde zich aan voor de Slagersvakschool en deed in de jaren erna ervaring op bij verschillende slagers in de regio. In 2004 kwam zijn droom uit en opende hij op het Koopmansplein in Ten Boer zijn eigen slagerij: ‘t Koopmanshoekje.
Precies 20 jaar zou het avontuur duren: in oktober vorig jaar trok Hummel definitief de deur achter zich dicht. In de maanden ervoor had hij alles op alles gezet om personeel te vinden. Hij plaatste oproepjes op de socials van de slagerij, zette een grote advertentie in een regionale krant en ging zelfs de deuren langs om flyers in de bus te gooien. Het resultaat? “Niks, nul, geen enkele reactie.”
Hart en nieren
Het slagersvak is niet meer populair, zoveel is zeker, concludeert Hummel. “Werken met nat, glibberig en soms bloederig vlees, de hele dag staan en dat ook nog in een gekoelde ruimte. Daar haken mensen op af”, weet hij inmiddels uit ervaring. Nee, dan liever achter het bureau of aan de kassa. “Niemand kiest nog voor het aloude ambacht, daar is helemaal geen interesse meer in.”
Onbegrijpelijk vindt Hummel, die altijd ‘vol plezier en passie’ in de slagerij heeft gestaan. “Ik ben een slager en hart en nieren. Want, weet je, zo ‘n slagerij is toch echt een sociaal gebeuren hoor. Helemaal in een dorp als Ten Boer, waar iedereen elkaar kent. Mensen kwamen ook echt niet alleen voor een onsje rundergehakt, ze wilden hun verhaal kwijt, gewoon even gezellig kletsen. Ja, je bent dan toch een soort van uitlaadklep.”
Het besluit om te stoppen met de winkel was dan ook een hele moeilijke, zegt Hummel. “Bij zoiets ga je echt niet over een nacht ijs. Ik heb er nachten van wakker gelegen. Het voelde als kiezen tussen twee kwaden. Doorgaan zonder personeel was geen optie, maar de winkel definitief sluiten was ook niet wat ik wilde.” Maar toen in oktober vorig jaar het huurcontract afliep, wist Hummel wat hem te doen stond: stoppen met de winkel, en de slagerij online voortzetten.
En dat is wat hij nu doet. Bijna alles wat er in de slagerij in de vitrine lag, is nu online in het winkelwagentje te gooien. Voor veel klanten was het misschien even wennen, en voor de meeste senioren was het een brug te ver, maar het begint ondertussen aardig te lopen. Voor klanten is het in ieder geval heel gemakkelijk, stelt Hummel: je bestelt vanuit je luie stoel je biefstukjes en je bestelling staat klaar – of wordt bezorgd – wanneer jij dat wilt. Ideaal dus, maar ook wel een beetje ongezellig. “Het contact met de klanten, dat mis ik echt nog steeds.”
