De Groningers deden er alles aan om voor de derde keer de finale te halen. Daar waar de algemene opinie ongeveer dacht dat de ploeg van trainer Dick Lukkien geen schijn van kans zou hebben bleek het tegendeel waar. Voor de pauze was FC Groningen de betere ploeg en had de thuisploeg min of meer in de tang. Met veel ijver en energie kreeg Groningen de regie in de wedstrijd.
De organisatie op het veld klopte, waardoor Feyenoord zeker niet op de automatische piloot deze wedstrijd over de streep kon trekken. Nadat Groningen met pogingen van Luciano Valente en Jorg Schreuders plus een schot op de paal van Laros Duarte al gewaarschuwd had was het na ruim een half uur raak. De sterk spelende Duarte haalde van een meter of twintig hard uit en had het geluk dat zijn inzet van richting veranderde wat de doelman kansloos maakte; 0-1.
Dat paste helemaal in het beeld van de wedstrijd. Na de pauze deed Feyenoord er een schepje bovenop en kwam FC Groningen steeds meer in het nauw. Het lukte niet meer om aanvallend veel gevaar uit te richten, waardoor er steeds meer defensieve druk kwam. Na een dik uur ging het voor de eerste keer fout. Een voorzet van Stengs landde bij de tweede paal waar Hancko van heel dichtbij de bal binnen kon lopen.
Daarna kwam er weer balans totdat het in de slotfase toch misging. Over links liet Leandro Bacuna het gat vallen waar Feyenoord direct van profiteerde. Invaller Ondrej Lingr gleed de uiteindelijk winnende treffer binnen. Zo waren de druiven zuur voor FC Groningen. Bovenmatig gepresteerd, maar toch met lege handen staan. Een verlenging in het zicht van de haven zien strandden.
De Trots van het Noorden speelde een prima bekerseizoen en kan als het dit niveau wekelijks op kan brengen met vertrouwen naar het restant van de competitie kijken. Zeker in de eerste helft speelde Groningen niet als een Eerste Divisie ploeg, maar de overgang met komende maandag FC Den Bosch uit zal groot zijn.
